Kim jest szatan?

Niszczarka do gĹowy

Wyjątkowo ciekawy artykuł - umieściłem go na swej witrynie!

http://www.zbawienie.com/kim_jest_szatan.htm

Jak jest coś dobrego - to szybko znika.

Artykuł ten wyjaśnia wiele nieznanych nam bliżej kwestii konfliku Boga i szatana.

---------------------------------------------------------------------------

Autor: Semko P. Koroza
Data: 28.01.2003
Źródło - http://www.magazyn.ekumenizm.pl/content/article/20030128162716427.htm

Tak się jakoś w naszym "chrześcijańskim" kręgu kulturowym dzieje, że z dwóch biegunów etycznych nadzwyczaj często bardziej zajmującym okazuje się zło, które tradycyjnie personifikowane jest pod postacią szatana. Nasza wizja tej osoby pochodzi najczęściej z legend chłopskich czy kupieckich dawnej Polski, takich jak choćby dobrze znana baśń o diable Rokicie z Łęczycy.

Diabeł jest więc zawsze niemal otoczony kłębami cuchnącej siarki, obłokami dymu. Ubrany jest z niemiecka, z czego w głowie pozostał mi teraz jedynie kusy kaftan - stąd zresztą inne, ludowe imię diabła, kusy - oraz błyszczące lakierki skrywające przed naiwnymi jego końskie kopyta zastępujące stopy. Miewa też na głowie mały myśliwski kapelusik.

Jakby nie patrzeć są w sumie osobnikami raczej nieszkodliwymi i sympatycznymi. Ich sukcesy w kuszeniu przyćmiewa znacząca ilość bezmyślnych porażek w starciach z ludźmi, których mają pogrążyć.
Z drugiej strony zdaje się to wszystko nie dotyczyć Lucyfera, księcia piekła, przywódcy wszystkich diabłów. On z kolei jest przebiegły i mądry. Nie daje się oszukać i zawsze wie jak skusić człowieka. Paradoksalnie, w swej diablej mądrości bywa czasem litościwy i pomaga, darowuje ludziom, którzy znajdują się w sferze jego wpływów.

Diabły, tak jak anioły mają więc swoją hierarchię.

Również Żydowska tradycja, zwłaszcza ta z naszych rejonów geograficznych i czasów pochrystusowych, przypisuje im hierarchiczność i - poza Lucyferem właśnie - głupotę oraz niemożność odniesienia zwycięstwa w konfrontacji z pobożnym człowiekiem.

Co istotne diabły, tzn. całe piekło, zdają się być w stałej dwustronnej łączności z niebem.

W najnowszym "Almanachu Żydowskim na 5758 (1997-1998)r."[1] znaleźć można doskonałe opowiadanie Icchaka Lejbusza Pereca "Z powodu szczypty tabaki", w którym diabły zaniepokojone nienagannością gasnącego życia chełmskiego rabina (nienaganność stwierdził jeden z nich - szatan[2] - przebywając w kamerze życia, w niebie), usiłują na różne sposoby skusić starca do złego. Czynią to tym chętniej, że stawką sukcesu jest awans w hierarchii piekielnej. W końcu najmłodszy z nich osiąga sukces i awansuje. Ważne jest jednak nawet nie tyle kto i w jaki sposób zwycięża prawość starego rabina, ile to, że czyni to dopiero po uzyskaniu aprobaty NIEBA.
To z kolei naprowadza nas na trop, którym pragnę posuwać się dalej, trop wiodący do nieco innego, aniżeli obiegowe, rozumienia natury szatana.

Zanim jednak do tego dojdziemy zadajmy sobie jeszcze jedno pytanie. Czy szatan przedstawiony tak, jak w naszych ludowych legendach, czy jak we wzmiankowanym powyżej "Almanachu..." wydaje nam się choć trochę przeraźliwy, straszny, niebezpieczny..? Czy boimy się go?

Może właśnie dlatego, że nie widzimy najmniejszego powodu do strachu, może również dlatego, że żyjemy w kulturze niewątpliwie zmierzającej w stronę skrajnego hedonizmu, zaczynamy tworzyć pojawiające się już od jakiegoś czasu teorie - kiedyś obecne jedynie w satanizujących i satanistycznych sektach - wedle których szatan jest humanistą i kimś w rodzaju ukaranego przez Boga Prometeusza. W ten sposób, jak w greckim micie, staje się męczennikiem dla dobra człowieka, któremu pragnie pomagać. To, jak widać, kolejna wizja nieszkodliwego, poczciwego szatana, który ukarany został nie za co innego, jak tylko za chęć bycia bardziej humanitarnym od nieludzko dalekiego, oficjalnego, zimnego, wyniosłego Boga.
Taki szatan przestaje być straszny dla współczesnego, żyjącego w kulcie demokracji i wspomagania dążeń wolnościowych człowieka. Taki szatan przestaje straszyć, a zaczyna kusić...
Nie na darmo ktoś powiedział kiedyś, że największym zwycięstwem diabła w dzisiejszym świecie jest to, że nikt już w jego istnienie nie wierzy.

Wróćmy teraz do Biblii jako gruntu, na którym chcemy obserwować szatana i badać jego istotę.
Jakiego szatana widzimy w Biblii?

ST, niewątpliwy unikat literatury religijnej starożytnego Wschodu, potwierdził także swoją unikalność potraktowaniem problematyki demonologicznej. Słuszność takiego stwierdzenia dostrzeżemy omawiając demonologię ST oraz znajdowane tam ślady praktyk skierowanych przeciw istotom demonicznym. Kultury ościenne, od których Izrael nie mógł być odizolowany, posiadały monstrualnie rozwinięte demonologie. ST tymczasem sprawia wrażenie niezauważania tej problematyki. Niedostrzeganie to nie może być jednak rozumiane absolutnie, albowiem - jak słusznie zauważył Bent Noack - "szatan i demony także ST nie są nieznane, a wiara demoniczna i obawa przed demonami w wielu miejscach są zakładane".

Dlaczego tak się działo? Dlaczego autorzy starotestamentowych ksiąg wybrali taką linię postępowania i tak konsekwentnie pozostawali jej wierni? Jak powszechnie wiadomo, centralną myślą ST przenikającą wszystkie jego księgi była idea monoteizmu /Pwt 6, 4; Wj 20, 3; 22, 19/. Autorom starotestamentowych wypowiedzi bardzo zależało, aby nie narazić na szwank tej jakże cennej i oryginalnej idei. Niebezpieczeństwo takie stanowiłaby akceptacja obok Jahwe istniejących niezależnych albo wrogich mu istot.[3]

Choć ta tendencyjna ostrożność autorów ST nie wydaje mi się pierwszoplanowym powodem ich powściągliwości w mówieniu o demonach prawdą jest, iż ST nie szafuje wypowiedziami dotyczącymi demonów nazbyt często. Jest ich jednak na tyle dużo w tradycji i literaturze około biblijnej - jak choćby Talmud, że łatwo można znaleźć stosunkowo dużo materiału dla przeprowadzenia próby systematyki.

Talmud prezentuje różne istniejące w okresie jego kształtowania opinie na temat pochodzenia złych duchów:

"Według jednej opinii stanowią one część Bożego stworzenia. Do rzeczy stworzonych w wilię pierwszego szabatu zaliczono mazzikin , czyli szkodliwe duchy (Awot 5, 9). Do tekstu: "Potem rzekł Bóg: Niech wyda ziemia istotę żywą według rodzaju jej." (Rdz. 1, 24) dopisano komentarz: "Chodzi tu o demony, których dusze stworzył Święty Jedyny (niech będzie błogosławiony!), jednakże gdy już miał stworzyć ich ciała, uszanował szabat i nie stworzył ich" (Gen. R. 7, 5). Uważano je zatem za istoty bezcielesne."[4]

Owa bezcielesność demonów zapewniała im możliwość bycia niezauważalnymi dla człowieka, a przez to o wiele niebezpieczniejszymi. Demony mogły również niekiedy przybierać zapożyczone od przedmiotów, istot lub ich krzyżówek kształty. Ich oryginalny wygląd, jak wierzono, był tak straszny, że brak fizycznego ciała odbierano jako wynik Bożej troski o człowieka, ponieważ gdyby ten mógł je zobaczyć - oszalałby niechybnie.

Jakkolwiek wyobrażano sobie demony, wiara w nie - niezależnie od stanowiska Biblii była niezmiernie mocno zakorzeniona, stanowiła integralny element rzeczywistości w czasach tak staro-, jak i nowotestamentowych.

"Wiara w złe duchy była tak mocno zakorzeniona tak pośród ludzi wykształconych, jak i pospólstwa, że Talmud włączył ją do swego prawodawstwa. Wydając decyzje prawne rabini formułowali zalecenia, które zakładały realne istnienie demonów. Na przykład przy omawianiu praw dotyczących dozwolonych i niedozwolonych czynności podczas dnia szabatu, stwierdzono: "Kto gasi lampę z obawy (że zostanie zaatakowany) przez gojów czy rabusiów lub ze strachu przed złymi duchami, wolny jest od winy. (Szab. 2, 5). "Jeśli ktoś zostaje wyciągnięty z domu poza dozwoloną odległość, jaką wolno przebyć w szabat - czy to przez gojów, czy przez złego ducha - nie powinien przejść dobrowolnie więcej aniżeli cztery łokcie." (Eruw. 4, 1)."[5]

Jedną z ważniejszych przyczyn popełniania grzechów było opętanie przez złego ducha, który pozbawiał swą ofiarę panowania nad sobą oraz rozumienia czynów przez nią popełnianych.

Skąd pochodzą demony, złe duchy? Jak wyglądają? Jak się nazywają?

"Pod trzema względami przypominają one usługujące anioły, a pod trzema istoty ludzkie. Podobnie, jak usługujące anioły mają skrzydła, fruwają z jednego końca świata na drugi i znają przyszłość. Podobnie jak istoty ludzkie jedzą, piją, rozmnażają się i umierają (Chag. 16a) Niektórzy dodają: Mają moc zmieniania swego wyglądu i potrafią widzieć, przy czym same są niewidzialne."[6]

Kolejne pytanie, które możemy sobie zadać dotyczy ich liczebności. Ile jest demonów?

"<> - rzekł pewien rabbi; inny zaś oświadczył: <> (Tanhuma Miszpatim par. 19). R. Johanan rzekł: W Sichnin[7] mieszka trzysta gatunków demonów, lecz co do demona żeńskiego, to nie wiem jaki on jest. (Git. 68 a). Chociaż normalnie są one niewidzialne, jednak istnieją sposoby, by wykryć ich obecność, a nawet je zobaczyć.

"Kto chce ujrzeć ślady ich stóp powinien wziąć przesiane popioły i rozsypać je wokół łóżka. Rano zobaczy coś, co przypomina ślady kogucich łap. Kto chce je ujrzeć powinien wziąć pozostałość po porodzie czarnej kocicy, potomstwo czarnej kocicy, pierworodnego z pierworodnego, upiec w ogniu, zetrzeć na proszek, napełnić nim oczy, a wtedy je zobaczy."[8].

Popioły czarnej kocicy są zresztą często spotykanym - przede wszystkim - w arabskich księgach środkiem magicznym, kogut natomiast, ze względu na to, iż pieje po ciemku, dla ludzi Wschodu, reprezentuje siły ciemności. Talmud utożsamia na przykład wymienianych w II Krl. 17, 29 - 30: bożków pogańskich Sukkot-Benota - z kurą, a Nergala - z kogutem.

" Tworzył sobie jednak każdy z tych ludów własnych bogów i wstawiał ich do świątynek na wyżynach, jakie pobudowali Samarytanie, każdy w swoich miastach, w których się osiedlił. I tak Babilończycy stworzyli sobie Sukkot-Benota, Kutejczycy stworzyli sobie Nergala, Chamatczycy stworzyli sobie Aszimę;"

Demony miały również swoje ulubione miejsca, takie jak woda (studnie, potoki, naczynia z wodą), ruiny domów, latryny, pustynia, miejsca zacienione, nocna ciemność. Tam przebywały i w trakcie opętywania ludzi i poza nim.
Talmud wymienia też wiele zaklęć mających uchronić człowieka zmuszonego do przebywania w pobliżu takich miejsc od niebezpieczeństwa ze strony zamieszkujących je demonów. Na przykład na te przebywające w latrynie działać miały słowa:

"Na głowie lwa i na nosie lwicy znalazłem demona Bar Szirika Panda; w dolinie, gdzie rosną pory, biję go, szczęką osła go uderzam (Szab. 7a)."[9]

Znany szeroko - przynajmniej w legendzie - z wielkiej biegłości w układaniu zaklęć mających wypędzać demony był król Salomon, jego sztuką posługiwało się jednak wielu innych przez długi czas. Józef Flawiusz na przykład tak o tym pisze:

"Tak wielka była roztropność i mądrość, której Bóg udzielił Salomonowi, że przewyższał on nią wszystkich ludzi dawnych, a nawet Egipcjanie, którzy ponoć górują nad wszystkimi ludźmi bystrością umysłu, nie tylko nie dorównywali Salomonowi, ale pozostawali daleko w tyle za roztropnością króla. [...] Bóg obdarzył go również znajomością sztuki stosowanej przeciwko demonom w celu wspomagania i leczenia ludzi. Układał więc Salomon zaklęcia przynosząc ulgę w chorobach i zostawił po sobie formuły egzorcyzmów, za pomocą których ludzie opętani przez demony mogą je wygnać tak, że nigdy nie wrócą. Taki rodzaj leczenia do dziś dnia wielką cieszy się u nas powagą. Byłem na przykład świadkiem jak pewien Eleazar, mój rodak, w obecności Wespazjana, jego synów, trybunów i tłumu innych żołnierzy uwalniał ludzi opętanych przez demony, a dokonywał tego leczenia w następujący sposób: Do nozdrzy opętanego przytykał pierścień, pod którego pieczęcią znajdował się jeden z korzeni określonych przez Salomona, a gdy ów człowiek go powąchał, Eleazar wyciągał zeń demona przez nozdrza: wówczas uleczony natychmiast padał na ziemię. Eleazar zaś zaklinał demona - wypowiadając imię Salomona i powtarzając ułożone przez niego zaklęcia - by nigdy już nie wrócił do tego człowieka. A pragnąc przekonać widzów, że istotnie ma taką moc, stawiał w pobliżu puchar albo miednicę pełną wody i nakazywał demonowi, wychodzącemu z człowieka, by przewrócił to naczynie, dając widzom dowód, iż opuścił człowieka. Gdy tak się działo, w całej pełni objawiała się roztropność i mądrość Salomona."[10]

Wiemy już zatem, w czym demony podobne są do aniołów i do człowieka, wiemy że jest ich ogromnie wiele, wiemy że dla ludzi Biblii i tych "około biblijnych" były kimś bardzo realnym i wiemy gdzie przebywały najchętniej oraz, że istnieją formuły którymi można je wypędzać lub odpędzać. Pora teraz na próbę systematyki.

Zacznijmy od wypowiedzi biblijnych. Wspomnieć tu można przede wszystkim o demonach posiadających imiona i jednostkową historię, jak choćby demon nocy - Lilit (Iz. 34, 14), oraz o demonach bezimiennych, jak choćby te które można zgromić / wypędzić jedynie w specjalny sposób - jak mówił Jezus (Mat. 17, 21):

"... ten rodzaj nie wychodzi inaczej, jak tylko przez modlitwę i post.".

Można mówić o demonach, które występują pojedynczo i o tych, które pojawiają się w dużych grupach (Mk. 5 1 -13):
"A gdy wychodził z łodzi, oto wybiegł z grobów naprzeciw niego opętany przez ducha nieczystego człowiek,
Który mieszkał w grobowcach i nikt nie mógł go nawet łańcuchami związać,
Gdyż często związany pętami i łańcuchami, zrywał łańcuchy i kruszył pęta, i nikt nie mógł go poskromić. [...]
I wołając wielkim głosem rzekł: Co ja mam z tobą Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam cię na Boga żebyś mnie nie dręczył.
Albowiem powiedział mu: Wyjdź duchu nieczysty z tego człowieka!
I zapytał go: Jak ci na imię? Odpowiedział mu: Na imię mi Legion, gdyż jest nas wielu.".

Można wreszcie powiedzieć, że napastują nie tylko ludzi, ale i zwierzęta, spośród których najbardziej wystawione na niebezpieczeństwo opętania są psy.
Jako początek przyjmijmy jednak znane z Biblii lub ksiąg deuterokanonicznych i apokryficznych imiona demonów. Spróbujmy je pokrótce prześledzić.

Pierwszym przedstawicielem tej grupy niech będzie AZAZEL, którego imię nie posiada żadnych odpowiedników wśród kultur ościennych Izraela, często natomiast pojawia się w literaturze apokryficznej. Stary Testament wspomina je czterokrotnie w Lev. 16, 8 i 10 i 26.
"Dotychczas ani czas, ani sposób powstania tej nazwy, a przede wszystkim jej znaczenie nie wydają się definitywnie rozstrzygnięte."[11]
W Słowniku Biblijnym Adolfa Novotnego na temat tego demona możemy natomiast jedynie przeczytać takie wyjaśnienie: "Azazel, imię złego ducha, którego siedzibą była pustynia. W dniu pojednania posyłano jednego kozła obciążonego grzechem ludu Izraelskiego na pustynię do Azazela."[12].
Wiersze biblijne wymieniające imię tego demona zawierają opis czynności, które musi wykonać Aaron wchodząc do namiotu Pana, do miejsca gdzie trzymana była Skrzynia Przymierza. Miał on obowiązek złożyć cielca na ofiarę za grzech - posyłając go żywego do Azazela właśnie i barana jako ofiarę całopalną dla Boga. Ofiara dla Azazela wyglądała jak w definicji słownikowej.

Drugim przedstawicielem tej grupy demonów jest ASMODEUSZ. Imię to występuje w deuterokanonicznej księdze Tobiasza 2 razy: Tob, 3, 8 i 17. Jego prawdopodobnym odpowiednikiem / źródłem w literaturze irańskiej był demon Aeszma Daeva. W księdze Tobiasza oskarżany jest on o spowodowanie śmierci siedmiu kolejnych mężów Sary, córki Raguela. Sposób działania tego demona podobny jest do znanego z innych miejsc ST (Hi. 1, 12; 2, 6; I Krn. 21, 1): "Na to rzekł Pan do szatana: Oto wszystko co ma jest w twojej mocy, tylko jego nie dotykaj! I odszedł szatan sprzed oblicza Pana." (Hi. 1, 12)

Trzecią przedstawicielką tej klasy demonów jest stosunkowo najszerzej znana w literaturze około biblijnej, choć wymieniana tylko raz w ST LILIT.
W księdze Izajasza - jedynym miejscu w ST gdzie się pojawia, czytamy o niej: "Świstaki natkną się na hieny i fauny będą się wzajemnie nawoływać, tylko upiór nocny będzie tam odpoczywał i znajdzie dla siebie schronienie." (Iz. 34, 14).
W oryginale hebrajskim upiór nocny nazywany jest właśnie "hirggijah lilit", gdzie słowo "lilit" jest rzeczownikiem femininum singularis pochodzącym od słowa "lil" - rzeczownika oznaczającego "noc", "przeciwieństwo".

Lilit posiada swoje odpowiedniki w demonologii babilońskiej - Lilitu, Ardat Lili. Bardziej prawdopodobne od zapożyczenia z Babilonu jest jednak hebrajskie, odrzeczownikowe pochodzenie tego imienia. Istnieje także możliwość, zgodnie z którą Lilit jest zapożyczeniem z sumeryjskiego, od słowa "lulu" oznaczającego "rozwiązłość". Niezależnie od etymologii demon nazwany tym imieniem mieszkał głównie w ruinach i na pustyni. Przybierał żeńską formę i dla przywodzenia do zguby swych ofiar posługiwał się "odwieczną" bronią swej żeńskiej płciowości. Lilit częściej aniżeli w ST pojawia się w literaturze i tradycji około biblijnej, czego śladem jest chociażby fragment opowiadania Icchaka Lejbusza Pereca cytowanego już poprzednio, gdzie czytamy:
"...Lilit powiedziała:
- A ja go dostanę w swoje ręce. Są na to stare sposoby."[13].
Dalej następuje barwny obraz kuszenia starego rabina względami i urodą demona, który przybrał postać młodej dziewczyny.
Abraham Cohen w swoich wykładach nt. Talmudu pisze o niej:
"Głównym demonem żeńskim jest Lilit, którą wyobrażano sobie jako istotę o długich włosach (Eruw. 100b). Na jej temat powiedziano: "Zabronione jest człowiekowi sypiać samotnie w domu; a tego, kto śpi sam w domu schwyta Lilit" (Szab. 151 b). Talmud niewiele o niej opowiada, jednakże postać ta występuje bardzo często w późniejszym żydowskim folklorze jako szczególnie groźna dla kobiet rodzących i jako porywaczka dzieci."

Do tej grupy można też zaliczyć inne postacie demoniczne pojawiające się na kartach ST, jak chociażby: LEWIATAN, pojawiający się w ST pięciokrotnie (Hi. 3, 8; Ps. 74, 14; 104, 26; Iz. 27, 1). Izajasz opisuje go w następujący sposób:
"W owym dniu Pan ukarze swoim twardym, wielkim i mocnym mieczem Lewiatana, zwinnego węża, Lewiatan węża skręconego i zabije smoka morskiego."
"Leviatan, tajemniczy smok lub stwór morski grożący światu zniszczeniem [...] Jest to w istocie przeciwnik Pana, który pozostał z wieku chaosu, ale zostanie pokonany. W Ps. 104, 24, Hi. 3, 8; 40, 20 w przekładzie Krala "lewiatan" zastąpiony jest wyrazem "wieloryb". Literatura rabinacka bardzo często oddaje się fantazjom na temat tajemniczego lewiatana: Jordan wpływa do jego jamy, jego mięso w czasach Mesjańskich stanie się pokarmem błogosławionych, z jego skóry zrobiony będzie pas dla wyzwolonych, etc. W NT miejsce Lewiatana zajął Antychryst."[14]

Następny rodzaj demonów występujących w Biblii i literaturze około biblijnej, to te, które nazywane są jedynie przy pomocy "nazw gatunkowych" występujących zazwyczaj w pluralis - co zdaje się sugerować większą liczbę opisywanych nimi złych duchów. Istoty te od powstania greckiego przekładu LXX określane są zbiorczym terminem "daimonia".

Do tej grupy możemy zaliczyć: SZEDIM (demony) jedynie dwa razy wymienione na kartach ST (Deut. 32, 17; Ps. 106, 37).
"Składali ofiary demonom, które nie są bogami..." (Deut. 32, 17a).

SZEJIRIM (kosmacze) pojawiają się w ST jedynie cztery razy (Iz. 13, 21; 34, 14; Lev. 17, 7; II Krn. 11, 15). Ich nazwa najprawdopodobniej pochodzi od hebr. słowa "szajid" - "kosmaty" nawiązując do postaci kozła.
"...i wyprawiać swoje harce kosmacze." (Iz. 13, 21d).
Ponieważ jednak LXX tłumaczy to słowo jako "daimonia" nie można nie zauważyć jego "demonicznych" konotacji.

I wreszcie ostatnia grupa demonów to te, których imiona stanowią plagi, choroby lub zjawiska z nimi utożsamiane.
"Demoniczne rozumienie tych terminów byłoby - zdaniem H. Kaupela - zgodne z personifikującą tendencją ludów tamtejszych i chyba nieobcą ST."[15]

Do tej grupy można zaliczyć takie postacie, jak: KETEW - demon zarazy / plagi (Oz. 13, 14; Ps. 91, 6):
"Mamże ich wyzwolić z krainy umarłych, od śmierci ich wykupić?
O, śmierci gdzież są twoje plagi,
o piekło gdzież jest twoja zaraza?..." (Oz. 13, 14)

KETEW MERIRI - demon zarazy południowej (Deut. 32, 24), DEWER - demon śmierci (Oz. 13, 14; Ps. 91,6; Ex. 5, 3; Lev. 26, 25), RESZEF - demon gorączki (Deut. 32, 24 Ha. 3, 5) dopełniają miary tej grupy istot demonicznych.

To z grubsza wyczerpuje możliwość hierarchizowania złych duchów w ST - poza jednym z nich, o którym zaraz powiemy. Tym który zgodnie z koncepcją, jaką pragnę tu przedstawić łączy ST i NT w ich relacjach dotyczących demonów różnego rodzaju jest SZATAN. Dla lepszego zrozumienia jego roli omówmy najpierw - zanim zajmiemy się nim - demony opisane w NT.

NT używa wielu określeń dla opisania pojawiających się na jego kartach istot demonicznych. W sumie określeń ich dotyczących jest 15.

Pierwszymi złymi mocami, które tu wymienimy niech wolno nam będzie uczynić DEMONY.
Słowo "daimonion" najczęściej występuje w formie pluralis (daimonia). Demony często wspominane są jako służebne moce wobec szatana / Belzebuba (Łk. 11, 18n; Mt. 12, 27), rozpoznające Jezusa gdy przychodzi by je wyganiać (Mk. 1, 34; Łk. 4, 33, 41; Jk. 2, 19). Posiadają często specjalną, "szatańską" wiedzę (Jk. 3, 15), są podstępne (Mt. 8, 31), potrafią też czynić cuda (Obj. 16, 14). Ich głównym celem jest zwodzenie tych, którzy uwierzyli (I Tm. 4, 1). Działalność demonów i jej okropne skutki widać zwłaszcza u opętanych.
"Demony działają także - co jest być może drobną oryginalnością NT - na polu ściśle religijnym, skłaniając ludzi do bałwochwalczych kultów (Obj. 9, 20; I Kor. 10, 20n; Dz. Ap. 17, 1

"[16].
Optymistyczne jest to, że demony muszą jednak bezwzględnie podporządkować się woli Jezusa (Łk. 4, 35), a potem także uczniom Jezusa (Mt. 10, 8; Łk. 9, 1) i wszystkim wierzącym (Mk. 9, 38; Łk. 9, 49).
Demony są istotami duchowymi z pewnymi cechami indywidualnych osobowości.

Drugi rodzaj złych mocy to DUCHY (pneuma), które samodzielnie i w rozmaitych złożeniach pojawiają się w NT 52 razy.
Duchy występują przede wszystkim w wielkiej liczbie (Mt. 8, 16) i powodowały zniszczenie ciała człowieka, którego posiadły (Mt. 9, 20; Łk. 9, 39). Duchy działają w "synach buntu" (Ef. 2, 2) odrzucając i powodując odrzucanie Jezusa (1 Jn. 4, 3).
Duch nieczysty pojawiający się w opisach opętań w NT rzuca opętanymi (Mk. 1, 26), krzyczy (Łk. 4, 33) i ucieka na pustynię (Łk. 8, 29), a w końcu doprowadza do śmierci opętanego człowieka (Mk. 5, 13).
Pojęcie "pneuma" - duch, jako jedno z najczęściej stosowanych w NT określeń demonów zdaje się występować również jako swego rodzaju synonim dla "daimonion" - demon.

MOCE ("dinameis") i POTĘGI ("ekxousiai") to trzeci rodzaj złych istot.
Co ciekawe pojęcia te występują w NT tak na określenie dobrych, jak i złych mocy. Te same słowa określają dwa różne całkowicie od siebie zjawiska, a to którego właśnie dotyczą w danym momencie determinowane jest wyłącznie kontekstualnie.

Czwartym przykładem demona w NT jest SMOK ("drakon").
Jego imię spotykamy aż 12 razy. Określa ono istotę tajemniczą i wrogą wobec Boga, którą autor Objawienia Janowego utożsamia z szatanem i diabłem (Obj. 12, 9; 20, 2). Smok jest ważnym elementem wizji apokaliptycznej.

WŁADCA, piąte określenie ("arcon"), czasem pojawia się w formie " WŁADCA TEGO ŚWIATA",
"Ostatecznie więc pojęcie o arcwn tou kosmou toutou i jego warianty pokazują nam osobowego przeciwnika Boga i człowieka, który stoi na czele jemu podporządkowanych demonów, aniołów, a także ludzi."[17].

ANIOŁOWIE ("aggeloi"), również i oni, jako szósta odmiana nieczystych duchów pojawiają się na kartach NT. Tak, jak w przypadku mocy i potęg negatywną konotację determinuje kontekst. Sam termin "Anioł" oznacza bardziej pełnioną funkcję, aniżeli nazwę własną.
W formie pojedynczej mówi się o "aniele szatana" (2 Kor. 12, 7) i "aniele czeluści" (Obj. 9, 11). Znajdujemy też w NT relację o grzechu aniołów (2 Ptr. 2, 4; Jud. 6).
"Bóg bowiem nie oszczędził aniołów, którzy zgrzeszyli, lecz strąciwszy do otchłani, umieścił ich w mrocznych lochach, aby byli zachowani na sąd." (2 Ptr. 2, 4).
i:
"Aniołów zaś, którzy nie zachowali zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu." (Juda 6).

Siódme określenie to: ZŁY - "poneros"pojawia się w NT 11 razy na oznaczenie diabła przez określenie tego iż jest on całkowitym przeciwieństwem Boga.

Ósme imię demona to WĄŻ STARODAWNY - "ofis arcaios". W ostatniej księdze NT per analogiam do pierwszej księgi ST utożsamia się go z diabłem i szatanem. Wąż jest tym, który zwiódł Ewę. Jego inteligencja jest wręcz przysłowiowa.

BELZEBUB - "beelzeboul" pojawia się jedynie 7 razy (Mt. 12, 24;, 25, 27; Mk. 3, 22; Łk. 11, 15, 18n) w połączeniu z polemiką pomiędzy faryzeuszami i uczonymi w Piśmie a Jezusem, gdy ten wypędzał demony.

Belzebub uważany jest za imię własne jakiegoś rodzaju przywódcy demonów, a także za synonim słowa "szatan".

Dziesiąte określenie - WRÓG - "ecthros" występuje w NT dość wiele razy i zazwyczaj nie odnosi się do istot demonicznych, choć jest chyba jednym z najtrafniej oddających ich istotę określeń. W kontekście demonicznym pojawia się w zasadzie tylko 4 razy w przypowieści o pszenicy i kąkolu (Mt. 13, 25, 28, 39). Termin ten wskazuje ostatecznie na osobowego, pełnego podstępu i skrytości, wroga Boga.

ANTYCHRYST - "anticristos" - określenie jedenaste - występuje jedynie 5 razy i jedynie w listach Janowych (1 J. 2, 18, 22; 4, 3; 2 J. 7)oznaczając jednostkowe albo zbiorowe istoty wrogie Chrystusowi.

"Wielu egzegetów w terminie "antychryst" widzi, jeżeli już nie samego szatana, to przynajmniej jakąś nieokreśloną jednostkę ludzką będącą jego reprezentantem."[18].

Określeniem dwunastym jest KUSICIEL - " peirazon" pojawiający się w podstawowej formie tylko 2 razy w NT na oznaczenie tego, który kusi, odwodzi od Boga. Wyraźnie zaznaczone są sfery jego zainteresowań w NT: zwodzenie Jezusa podczas jego życia i działalności ziemskiej oraz zwodzenie, kuszenie tych, którzy poświęcili swe życie Jezusowi.

Trzynaste określenie - BELIAR - "beliar" - pojawia się tylko 1 raz (2 Kor. 6, 15). Etymologia tego imienia nie jest jasna, choć niektórzy zakładają, że może wiązać się ono z rdzeniem "blj" wyrażającym negację.
"Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem,
albo co za dział ma wierzący z niewierzącym?
Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami?" (2 Kor. 6, 15-16a).

Wreszcie na koniec dochodzimy do najistotniejszych określeń złych mocy pojawiających się w NT.

Czternastym z kolei, a pierwszym z tych dwóch jest DIABEŁ - "diabolos".
"W grece klasycznej używano tego terminu dla określenia bluźniercy, obłudnika, albo oskarżyciela. W tym też znaczeniu używano tego terminu w LXX, z jednym jednak nadzwyczajnym wyjątkiem. Oto w Mdr. 2, 24 terminu diaboloV użyto dla przetłumaczenia hebrajskiego słowa "szatan"[19].
W słowniku Dufoura o diable czytamy:
"Diabeł, gr, diabolos (od dia-ballo: "dzielić, oskarżać oczerniać"): "ten kto źle mówi". Inne nazwy: Szatan, Przeciwnik królestwa Bożego. Tu na ziemi dokonuje on różnych machinacji i organizuje całe podobne sobie zgraje. [...] Diabeł ma władzę uśmiercania, ale w końcu sam zostanie pokonany."[20].
a Heit dodaje:
"Nazwa ta [...] oznacza szatana - naczelną osobę trójcy szatańskiej. Jemu służą diabli, demony..."[21].
Diabeł posługuje się podstępem (Ef. 6, 11) i cierpieniem (Obj. 2, 10) aby skłonić człowieka do grzechu (J. 13, 2). Ci którzy ulegają są nazywani "synami diabelskimi" (Dz. Ap. 13, 10), a nawet samymi diabłami (J. 6, 70).

I wreszcie dochodzimy do ostatniego, piętnastego już terminu, zarazem kluczowego słowa dla niniejszego wykładu, do SZATAN-a - gr. "satanas", hebr. "szatan".
"Szatan (hebr. "przeciwnik") Rozumiano go najpierw jako przeciwnika, który knuje przeciw komuś intrygi (Hi. 1, 6 - 2, 10), następnie jako diabła i w najwyższym stopniu złego przywódcę upadłych aniołów, który się stara zniweczyć Boży plan zbawienia ludzkości (Mt. 13, 39; Mk. 1, 13; 4, 15; Łk. 10, 18; 13, 16; J. 13, 2, 27). Pan Jezus zganił Piotra i nazwał go "szatanem" ponieważ się sprzeciwiał Jego cierpieniu (Mk. 8, 33)."[22].
Działanie szatana przyjmuje następującą postać:

1. spotykamy go jako tego, który chce zawrócić Jezusa z Jego drogi już na samym początku Jego działalności, co widać w scenie kuszenia (Mk. 1, 13; Mt. 4, 10). Ten sam zamiar przyświeca mu zresztą również, gdy Piotr jest przez Jezusa nazwany "szatanem" (Mt. 16, 23; Mk. 8, 33) kiedy usiłuje powstrzymać Go przed śmiercią krzyżową, jak również kiedy posługuje się Judaszem przy wydaniu i pojmaniu Jezusa (Łk. 22, 3; J. 13, 27).
2. szatan stoi na czele swego sui generis królestwa (Łk. 11, 18; Mt. 12, 26) i swoich aniołów (Obj. 12, 9).
"Jeśli więc szatan sam w sobie jest rozdarty, jak się ostanie jego królestwo..." (Łk. 11, 18a)
"I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie." (Obj. 12, 9).
Szatan w NT stoi więc na czele aniołów. O wiele śmielej aniżeli przedstawiano to w ST występuje też otwarcie przeciw Bogu, czyni wielkie znaki i cuda (2 Tes. 2, 9), podaje się nawet czasem za anioła światłości (2 Kor. 11, 4) aby zwieść łatwowiernych.
Czasem odgrywa jednak również dość pozytywną rolę: oducza bluźnić przekazanych mu ludzi (1 Tym. 1, 20), albo zatraca ich ciała by ratować ducha (1 Kor. 5, 5), chroni nawet Pawła przed grożącą mu pychą (2 Kor. 12, 7). W ew. Łukasza (22, 31) czytamy:
"Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie by was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich." (Łk. 22, 31 - 32).
Ma być więc szatan tym, który poddaje próbie wierzących, egzaminuje ich wiarę, wierność i wytrwałość w podążaniu za Panem - w tym staje się dość podobny szatanowi opisanemu w relacji księgi Hioba.

Oprócz wymienionych powyżej lub raczej obok nich istnieje jeszcze jedna koncepcja wyjaśnienia roli jaką spełnia w Piśmie Świętym szatan. Koncepcja ta odwołuje się do jednej z możliwych etymologii samego imienia Szatan. Jeżeli bowiem założymy, iż może ono wywodzić się od hebrajskiego słowa "szytna" oznaczającego "oskarżyciela", "prokuratora", "prowokatora" wtedy per analogiam do funkcji przez to słowo opisywanej możemy pokusić się o wyjaśnienie roli, jaką odgrywa szatan na dworze Bożym. Umiejscawia nas to jednak oczywiście głownie na gruncie ST.

Kim był oskarżyciel, prokurator na królewskich dworach Izraela?
Pełnił podobną rolę do prowokatora znanego nam z czasów carskich, czy nawet z ostatnich dziesięcioleci komunistycznego reżimu.
Rola oskarżyciela, prowokatora, polegała z jednej strony na śledzeniu wydarzeń i ludzi niebezpiecznych dla władzy królewskiej, z drugiej jednak strony również na wywoływaniu, prowokowaniu tych wydarzeń wtedy, gdy były przewidywalne i łatwiejsze do opanowania. Stara chińska zasada władania państwem uczy, że rodzący się bunt, rokosz, należy sprowokować do wybuchu nie zgodnie z jego naturalnym rozwojem, ale wtedy i tam, gdzie zostało to wyznaczone przez władzę, aby tym łatwiej i pewniej doszczętnie go stłumić. W oparciu o taką zasadę działa oskarżyciel, szatan, na dworze swego króla - Boga.
Stary Testament często przedstawia działania szatana właśnie na takiej zasadzie, jak gdyby jego rola polegała na wyszukiwaniu złych i "wspomaganiu" ich złości, a także jak gdyby szukał zarzewi buntu tam, gdzie jeszcze ich nie ma - tu dobrym przykładem wydaje się być Hiob.

Rola oskarżyciela, prowokatora epoki starotestamentowej polegała również na wdawaniu się w spór z ewentualnym oponentem króla. Sam król nie mógł bowiem występować jednocześnie jako sędzia wydający werdykt - którym był ex officio - i strona w konflikcie. Potrzebny był mu wobec tego ktoś, kto zamiast niego występowałby jako strona konfliktu - takim kimś był właśnie szatan.
Warto jeszcze wspomnieć o jednym aspekcie funkcji "oskarżyciela", "prowokatora" w epoce ST, która rzutuje na wyobrażenie szatana w Biblii. Otóż "szytna" - "oskarżyciel" - był osobą powoływaną doraźnie w ramach potrzeb i indywidualnie do każdej konkretnej sprawy. Nie istniała stała posada tego rodzaju.
Idąc tym tropem może łatwiej przyjdzie nam zrozumieć słowa Jezusa kierowane do Piotra i do Judasza, którzy w zgodzie z tą teorią "czasowo" stawali się szatanami Jezusa (Mt. 16, 23; Jn. 6, 70). To tłumaczy również ich późniejszy żal, kiedy ich rola, jako szatanów dobiegła końca.

Na gruncie ST możemy dla poparcia tej teorii przytoczyć chociażby przykład Hadada Edomczyka i Rezona syna Eliady, o którym czytamy, że:
"Był on przeciwnikiem Izraela przez wszystkie dni Salomona..." (I Krl. 11, 25a), gdzie w miejsce polskiego przekładu "przeciwnikiem" użyte jest słowo "szatanem". Podobnie rzecz przedstawia się zresztą również w opisie powrotu Dawida do Jerozolimy po buncie Absaloma, gdy Dawid mówi do Abiszaja syna Serui:
"... Co mam począć z wami synowie Serui, gdy dziś stajecie przede mną jako przeciwnicy. Czy dziś miałby ktoś ponieść śmierć w Izraelu? Czy miałbym zapomnieć o tym, że dzisiaj znowu jestem królem nad Izraelem?" (II Sm. 19, 22b), gdzie znowu w miejsce słowa "przeciwnicy" w oryginale występuje "szatani".

W zasadzie wszystkie starotestamentowe relacje o szatanie, które przejrzałem przygotowując ten wykład łatwo dają się interpretować w świetle powyższej teorii. Dopiero NT wprowadza bardziej niezależną od Boga, ale i odrzuconą, zdymisjonowaną osobę szatana. Wygląda to tak, jak gdyby Bóg w soteriologicznej epoce ST oceniający człowieka na podstawie prawości Zakonu, w Jezusie Chrystusie zmienił podejście - co przecież rzeczywiście miało miejsce - i zrezygnował na rzecz łaski z surowości Zakonu. Szatan jednak nie mógł tego pojąć i zaakceptować. Jego działanie - jak choćby w przypadku kuszenia Jezusa, gdzie zdaje się usiłować spowodować bunt zanim ten w naturalny sposób sam mógłby się pojawić (co miało mieć ew. miejsce później podczas modlitwy na Górze Oliwnej i w słowach "Eloi, Eloi, lama sabachtani[23]") - nosi więc ewidentnie cechy tej samej roli oskarżyciela ST-owego. Bóg jednak nie potrzebuje już swego szatana, takiego, jak w epoce Zakonu. Zwalnia go, co wyraża choćby Zachariasz w swoim proroctwie, gdy mówi:
"Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać
Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Nie cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan, który obrał Jeruzalem. Czyż nie jest ono głownią wyrwaną z ognia?
A Jozue był ubrany w szatę brudną i tak stał przed aniołem.
A ten tak odezwał się i rzekł do sług, którzy stali przed nim: Zdejmijcie z niego brudną szatę! Do niego zaś rzekł: Oto zdjąłem z ciebie twoją winę i każę cię przyoblec w szaty odświętne.
Potem rzekł: włóżcie mu na głowę czysty zawój! I włożyli mu na głowę czysty zawój, i przyoblekli go w szaty. A anioł Pana stał przy tym.
Potem dał anioł Pana uroczystą obietnicę Jozuemu:
Tak mówi Pan Zastępów: Jeżeli będziesz chodził moimi drogami i będziesz pilnował mojego porządku, będziesz zawiadywał moim domem oraz strzegł moich dziedzińców, dam ci dostęp do tych, którzy tu stoją.
Słuchaj więc, arcykapłanie Jozue, ty i twoi towarzysze, którzy siedzą przed tobą.
Są oni mężami dobrej zapowiedzi, że oto ja przywiodę swego sługę, Latorośl.
Bo oto na kamieniu, który położyłem przed Jozuem - a na jednym kamieniu jest siedem oczu - wyryję napis - mówi Pan Zastępów - I jednego dnia zmażę winę tej ziemi.
W owym dniu - mówi Pan Zastępów - będziecie zapraszali jeden drugiego pod winną latorośl i pod drzewo figowe." (Zach. 3, 1 - 10)

Ponieważ szatan nie chce, czy nie może w to uwierzyć i z tym stanem rzeczy się pogodzić - buntuje się, odmawia posłuszeństwa. Odtąd jego przedsięwzięcia nabierają już zupełnie przeciwnych łasce Bożej cech. Odtąd staje się największym przeciwnikiem i człowieka i przede wszystkim Boga, któremu kiedyś służył.

Rola szatana - jako Bożego wysłannika - kończy się definitywnie w tym momencie - powtórzmy to raz jeszcze - gdy Bóg do sądzenia człowieka przestaje wykorzystywać prawdę "śmierci" (czyli gdy miernikiem prawości przestaje być Zakon), a zaczyna używać prawdy łaski (punktem zwrotnym jest tu oczywiście krzyż Chrystusa). Ponieważ szatan nie akceptuje tego faktu i działa dalej w oparciu o poprzednie zasady, które teraz stoją już w wyraźnej sprzeczności z rozwiniętym etapem Bożego planu zbawienia człowieka, szatan działa już jako funkcjonariusz w Jego służbie, ale jako wyraźny przeciwnik Boga.

Okresowo do pełnienia jego roli powoływani są wciąż jeszcze ludzie, ostatecznie jednak po zrezygnowaniu przez Boga z tego rodzaju usług na rzecz łaski skoncentrowanej w krzyżu Chrystusa, określenie "szatan" dotyczy już raczej wyłącznie złego ducha i ludzi przez niego zwiedzionych, opętanych, aniżeli funkcjonariuszy działających dla dobra Bożego Królestwa..

Wizualizację dymisji szatana prezentuje Jan, gdy opisuje zrzucenie węża i jego aniołów z nieba, a także Łukasz cytujący słowa Jezusa:
"..Widziałem jak szatan, niby błyskawica, spadł z nieba." (Łk. 10, 18b).

W ten sposób nie znajdujemy zupełnie w Piśmie Świętym pożywki dla pojawiających się tu i ówdzie tendencji do odpersonifikowywania szatana, czynienia z niego raczej nazwy dla ogólnej zasady zła, aniżeli przypisywania mu konkretnej indywidualności, osobowości. W ten sposób nie znajdujemy też jednak pożywki dla mitologizowania szatana, a zwłaszcza dla infantylnych wyobrażeń "kusego" straszących wiejskie dzieci po nocach.

Szatan w Biblii - widać to zwłaszcza po strąceniu z nieba, a więc po jego dymisji - jest bardzo osobowy, bardzo konkretny i bardzo niebezpieczny. Na szczęście jednak każdy z wierzących ma doskonały środek obronny przeciwko jego zakusom, a mianowicie:
"W końcu bracia moi umacniajcie się w Panu i potężnej mocy jego.
Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi,
Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich.
Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym, i dokonawszy wszystkiego ostać się.
Stójcie tedy opasawszy biodra swoje prawdą, przywdziawszy pancerz sprawiedliwości
I obuwszy nogi by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju,
A przede wszystkim weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste pociski złego;
Weźcie też przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże.
W każdej modlitwie i prośbie zanoście o każdym czasie modły w Duchu, i tak czuwajcie z całą wytrwałością i błaganiem za wszystkich świętych." (Ef. 6, 10 - 1

.

Mam nadzieję, że powyższy wywód zdołał choć trochę pomóc nam w zrozumieniu roli szatana, usystematyzowaniu wizji demonów przedstawianych tak w Starym, jak i w Nowym testamencie oraz choć trochę wszystkich zainteresował.

Źródło: Reformowani.pl

Innym razem śnił mi się kogut a raczej jego głowa - blisko mojej twarzy. Tak blisko, że się obudziłem i... NADAL WIDZIAŁEM tę głowę z czerwonym grzebieniem tuz koło mojej twarzy. W myśli wzywałem imienia Ja-szua i głowa zaczęła się oddalać.

Powodem mich ataków była mała piramida orgonitu, którą podarował mi przyjaciel. Owa piramida miała dawać mi więcej energii ale rezultat były tego typu problemy. Piramidę usunąłem do garażu i nie mam obecnie problemu.

Można założyć że te nieczyste ptaki to sowy i tym podobne - najlepszym terenem lęgowym dla nich jest dzicz - odludzie.

tekst podobny do poprzedniego.

I mamy tę samą kwestię co do tamtego.

czyli... to miejsce:

będzie wyglądać podobnie do tego:

Szatan w NT stoi więc na czele aniołów. O wiele śmielej aniżeli przedstawiano to w ST występuje też otwarcie przeciw Bogu, czyni wielkie znaki i cuda (2 Tes. 2, 9), podaje się nawet czasem za anioła światłości (2 Kor. 11, 4) aby zwieść łatwowiernych.
Czasem odgrywa jednak również dość pozytywną rolę: oducza bluźnić przekazanych mu ludzi (1 Tym. 1, 20), albo zatraca ich ciała by ratować ducha (1 Kor. 5, 5), chroni nawet Pawła przed grożącą mu pychą (2 Kor. 12, 7).
Rola oskarżyciela, prowokatora, polegała z jednej strony na śledzeniu wydarzeń i ludzi niebezpiecznych dla władzy królewskiej, z drugiej jednak strony również na wywoływaniu, prowokowaniu tych wydarzeń wtedy, gdy były przewidywalne i łatwiejsze do opanowania.
Wygląda to tak, jak gdyby Bóg w soteriologicznej epoce ST oceniający człowieka na podstawie prawości Zakonu, w Jezusie Chrystusie zmienił podejście - co przecież rzeczywiście miało miejsce - i zrezygnował na rzecz łaski z surowości Zakonu. Szatan jednak nie mógł tego pojąć i zaakceptować.
A potem odrzucono jego usługi i się biedaczysko porzucony rozgniewał. W sumie miał prawo! Skoro nadano mu rolę odsiania plew od ziarna i wywiązywał się z tego znakomicie aż do czasów Chrystusa, to musiał być planowanym elementem rozwoju dziejów i potrzebną postacią. To stoi w sprzeczności z motywacją szatana która mówiła iż chce być jak Bóg. Powyższy artykuł sugeruje, że bunt szatana i jego demonów jest w pełni uzasadniony bo spowodowany niesprawiedliwością wyroku odrzucenia go, wyroku bardzo niesłusznego i przedwczesnego! Dotąd myślałem, że sąd ma dopiero nadejść. Co więcej, początkowo szatan prubuje nawet znależć dla siebie nową rolę i "oducza bluźnić" oraz "ratuje ducha" :O
To dla mnie jakieś nowe podejście do sprawy i byłem lekko zdziwiony po przeczytaniu tego artykułu. Bo skoro tak to... Sam nie wiem co mam o tym myśleć.
Ciekawy artykuł - z pewnością, ale nie oznacza to, że jest on całkowicie zgodny z Biblią i należy traktować go jako doktrynę.

Ukazuje po prostu pewne interesujące punkty i wersety, które ukazują nam przyczyny przebywania szatana w niebie i zezwolenia Boga na dręczenie Hioba.

Zgadzam się, że nie wszystko jest zgodne z prawdą czy Biblią, ale myślę, ze warto znać wiele szczegółów opisanych w tym artykule, nie pisanym przeze mnie.

Myślę także, że dobrze będzie wyjaśnić owe niezbyt zgodne z prawdą fragmenty tego artykułu.

Wiele ciekawych informacji o anielskim buntowniku podaje ST np takie fragmenty :

" Twoją pychę i brzęk twoich lutni strącono do krainy umarłych. Twoim posłaniem zgnilizna, a robactwo twoim okryciem. O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki! Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów! A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na najdalszej północy. Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z Najwyższym. A oto strącony jesteś do krainy umarłych, na samo dno przepaści. Ci, którzy cię widzą, spoglądają na ciebie, przypatrują ci się uważnie: Czy to jest ten mąż, który był postrachem ziemi, trząsł królestwami? Ziemię obracał w pustynię, grody jej burzył, swoich jeńców nie wypuszczał na wolność? " IZAJASZA 14 : 11-17
" Tak mówi Wszechmocny Pan:Ty, który byłeś odbiciem doskonałości, pełnym mądrości i skończonego piękna, Byłeś w Edenie, ogrodzie Bożym; okryciem twoim były wszelakie drogie kamienie: karneol, topaz i jaspis, chryzolit, beryl i onyks, szafir, rubin i szmaragd; ze złota zrobione były twoje bębenki, a twoje ozdoby zrobiono w dniu, gdy zostałeś stworzony.Obok cheruba, który bronił wstępu, postawiłem cię; byłeś na świętej górze Bożej, przechadzałeś się pośród kamieni ognistych. Nienagannym byłeś w postępowaniu swoim od dnia, gdy zostałeś stworzony, aż dotąd, gdy odkryto u ciebie niegodziwość.Przy rozległym swoim handlu napełniłeś swoje wnętrze gwałtem i zgrzeszyłeś. Wtedy to wypędziłem cię z góry Bożej, a cherub, który bronił wstępu, wygubił cię spośród kamieni ognistych. Twoje serce było wyniosłe z powodu twojej piękności. Zniweczyłeś swoją mądrość skutkiem swojej świetności. Zrzuciłem cię na ziemię; postawiłem cię przed królami, aby się z ciebie naigrawali.Zbezcześciłeś moją świątynię z powodu mnóstwa swoich win, przy niegodziwym swoim handlu. Dlatego wywiodłem z ciebie ogień i ten cię strawił; obróciłem cię w popiół na ziemi na oczach wszystkich, którzy cię widzieli. Wszyscy, którzy cię znali pośród ludów, zdumiewali się nad tobą stałeś się odstraszającym przykładem, przepadłeś na wieki " EZECHIELA 28 : 12-19

I jeszcze fragment z EZECHIELA 31 : 8 -11 "Cedry w ogrodzie Bożym nie dorównywały mu, nie były do niego podobne cyprysy ze swoimi gałęziami i platany nie miały takich konarów jak on. Żadne drzewo w ogrodzie Bożym nie dorównywało mu swoją pięknością. Uczyniłem go pięknym dzięki jego bujnym gałęziom; zazdrościły mu wszystkie drzewa Edenu, które były w ogrodzie Bożym. Dlatego tak mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ był wysokiego wzrostu i wierzchołkiem swym sięgał obłoków, i jego serce wzbiło się w dumę z powodu jego wielkości, dlatego wydam go w ręce mocarza wśród narodów, aby z nim postąpił według jego bezbożności i zniszczył go.

Podstrony